Mijn dochter volgt mij op de voet. Ze zit me op de hielen, al bedoel ik dat in de meest positieve zin. Ik heb net nog maar iets geleerd, nauwelijks geïntegreerd of ze is er zelf al klaar voor.

Het begon met gehuil in bed, ze mist haar oude school, haar vrienden. Na wat doorvragen vertelt ze dat ze zichzelf niet is, nog niet kan zijn. Dat ze raar is en anders is. Dat haar nieuwe klasgenoten dat nog niet weten.

Ze wil niet alleen slapen. Ze wil aan iemand kunnen vertellen over deze dag, of nog een mopje maken en dan gaan slapen. Met een vriendin, met mij of met haar zus gaan slapen. Dat gevoel van niet alleen te willen gelaten worden brengt mij altijd terug naar haar geboorte. Na de spoedkeizersnede in een ijskoude operatiekamer is ze eerst een uur onder de lamp gelegd. Vervolgens mocht ze gelukkig al bij haar vake maar bij mij is ze pas vier uur later terechtgekomen. Dat uur alleen heeft haar dat gevoel opgeleverd, daar ben ik heilig van overtuigd.

Ik zie de beer van mijn overleden lief liggen op de grond. Een grote pikzwarte knuffelbeer. Hij is altijd bij mij gebleven. Bij ons eigenlijk, de meisjes hebben hem zich toegeëigend. Ik vraag haar of de beer bij haar in bed mag. Ze zegt, nee, dan denk ik aan Karel en dan denk ik aan jouw Verlies.

Shit. Dit is al eerder door mijn gedachten gegaan: mijn dochter draagt mijn Rouw. Net zoals ik de Rouw van mijn moeder om haar moeder draag. Of gedragen heb. Dat ik daarom zo vaak "per abuis" met Lieve, de naam van mijn grootmoeder en meter, aangesproken word (of is het intussen "werd"?).

Ik neem diep adem. Howow, dit kan niet de bedoeling zijn. We gaan samen zitten, ze nestelt zich in mijn schoot en ik begin te vertellen.

Over vorig weekend, over de voorbije maanden. Over hoe Pijn niet meer overheerst. Over hoe ik contact kan maken met Karel en ik mij daar blij bij voel. Over mijn Engel. Over die van haar die ze nog zal ontdekken. Ze vraagt me of er ook een duiveltje is? Over hoe onze Zielen gekozen hebben om geboren te worden. 10 jaar is ze, en de meest hartverscheurende vraag die ze uitroept als ze over haar toeren is, is "Waarom ben ik hier?".  Over hoe we dat in ons Leven ontdekken. Hoe de puzzelstukjes beetje bij beetje zichtbaar worden. De beer ligt op haar schoot en ze zegt dat Karel nu te dichtbij is. Ik zeg "dat is goed dat je dat zegt, we gaan hem vragen om ons wat meer ruimte te geven."

Mijn hart bonkt in mijn borstkas terwijl ik dit schrijf. Ik had het nauwelijks nog helder voor mezelf of mijn kleine grote meid is er al klaar voor.

Ja, mijn lieve schat, soms is het lastig. Het zal zeker niet allemaal even gemakkelijk zijn. Jij hebt iets te doen op deze wereld. Al weet je nog niet precies wat. Maar he, jij bent al begonnen, en het antwoord komt misschien pas over 80 jaar inderdaad. Dan is dat maar zo. En intussen mag je verder ontdekken en je vooral niets aantrekken van wat anderen van je denken. Weet dat je niet de enige bent die meer voelt en ziet en hoort. Praat erover met wie je kan, dat zal niet met iedereen kunnen. En dat is ok. Zolang jij maar je mooie zelf bent en blijft.